با سلام خدمت کاربران گرامی سینماسنتر
شاید خیلی از شما عزیزان اون روزگاری رو که الان میخوام خدمتتون بگم را خاطرتون نیاد.
وقتی که دوران فیلم و ویدئو در حال عبور از دوره بتاماکس و تی سون به دوره VHS بود.
خاطرم هست که جامعه ما در اون دوران تازه داشت دوران بعد از جنگ رو تجربه میکرد و جوامع غربی هم همچنان در حال چنگ و دندان نشون دادن بودند.
برخی مواقع فکر میکنم که در پشت پرده یک فیلم چقدر میتونه تبلیغات سیاسی وجود داشته باشه. در آن روزها فیلمهایی که میشد به کرات دید یک سری فیلمهای رمبو بود و یک سری هم فیلمهای آرنولد شوارتزنگر مانند کوماندو و یا غارتگر .... و اما غارتگر ...
روزی که این فیلم به دست ما رسید یکسال قبل از جنگ اول خلیج فارس بود. فیلمها به سختی پیدا میشد و فیلمهائی نظیر کوماندو و غارتگر از معدود فیلمهای بدون مورد و مشکلی بود که میتوانستیم از بازار پیدا کنیم.
اما گاهی در همین فیلمهای بی مورد و مشکل چیزهایی میدیدیم که با این که مشکل اخلاقی نداشتند اما میتوانستند تاثیر وسیع تبلیغاتی و روانی روی بیننده بگذارند.
امروزه این صحنه ها دیگر تاثیر گذشته را ندارند. زیرا هم فیلم هلی رنگ به رنگ در بازار زیاد است و هم آنقدر جلوه های بصری زیاد شده که دیگر به سختی میتوان چیزی را در فیلمها دید و به اصل واقعیت داشتن آن ها شک نکرد.
اما در آن روزگار جلوه های بصری و فیلمها برای ما واقعا عجیب بودند و همه اتفاقات آنها به راحتی بر روی ذهن ما تاثیر میگذاشت.
داستان فیلم غارتگر ساخته جان مک تیرنان به موضوعی میپرداخت که گرچه در ابتدا به نظر میرسید که یک باز قرار است به قهرمان پروری آن هم از نوع آمریکائی اش بپردازد, اما در واقع صورت ماجرا این بار تغییر کرده بود و بیننده باید در این فیلم جدالی را میدید که میان یک گروه ویژه آمریکائی و یک نیروی ماورا زمینی در جریان بود.
با این که به نظر میرسید که داستان همان موضوع قهرمان پروری است اما حقیقت امر این بود که تاثیر فیلم چیزی بیشتر از قهرمان پروری ساده بود.
غارتگر یکی از فیلمهای خوب آن دوران بود, فیلمی که شاید افراد هم نسل بنده بارها و بارها به دیدنش نشسته باشند. هنوز هم که بعد از سالها به دیدن این فیلم مینشینم نمیتوانم از تماشای آن تا به آخر خودداری کنم و وقتی به خودم می آیم که فیلم به پایان رسیده است و من برای چند دهمین بار آنرا تا به آخر دیده ام.
اما دید من با آن دوران تفاوت عمیقی کرده است. اگر آن زمان تحت تاثیر یک نیروی خاص در فیلم قرار میگرفتیم و یا تحت تاثیر یک تفکر که پشت پرده فیلم بود, اکنون سعی میکنم که با درک صحیح تر از آن تفکر ویژه به دیدن زیبائی های فیلم بنشینم و از آن لذت ببرم.
اما موضوعی که میخواستم در مورد فیلم به آن اشاره کنم یک صحنه بخصوص از فیلم است.
در دقیقه 47 فیلم در یکی از استثنائی ترین سکانسهای سینمائی, یکی از قهرمانان فیلم (بلین) به دست غارتگر Predator کشته میشود. دوست نزدیک او مک شروع به تیراندازی به سمتی میکند که غارتگر به آن سو گریخته است.
مک از ثانیه 28 از دقیقه 47 فیلم و ابتدا با اسلحه خود که یک اسکارت به نظر میرسد تیر اندازی را آغاز میکند و بلافاصله با پایان گلوله اش اسکارت را به زمین می اندازد و مینی گان عظیم بلین را که روز زمین افتاده بر میدارد و همزمان با او داچ و بقیه گروه هم از راه میرسند و با او شروع به تیر اندازی میکنند.
انواع اسلحه هایی که در اختیار یک جوخه قرار دارد در این تیر اندازی به کار گرفته میشود و تیر اندازی تا ثانیه 31 از دقیقه 48 فیلم ادامه میابد.
زمان ثبت شده تیراندازی به یک سوی جنگل تقریبا یک دقیقه است. اما حجم آتشی که این گروه بر روی آن بخش جنگل در عرض یک دقیقه ایجاد میکند به حدی است که با پایان آتش بار یک سوی جنگل کاملا هموار میشود و اثری از درختان انبوه منطقه ای پردرختی که احتمالا در آمریکای جنوبی واقع شده است دیده نمیشود.
حال برای درک بهتر مطلب لازم است که خودتان را جای یک جوان یا دانش آموز جهان سومی بگذاریم که در حال تماشای این فیلم است و قرار است بفهمد که اگر قرار شد روزی با آمریکائی ها بجنگد با چه نوع افرادی طرف است!!
این صحنه یک دقیقه ای کاملا گویای این است که یک جوخه آمریکائی از چه توانمندی هائی برخوردار است و چه تسلیحاتی جزو سلاحهای سازمانی آن محسوب میشود. شکی نیست که در این صحنه هم اغراق گوئی کم نیست. اما این بار این اغراق گوئی در جهت تبلیغات تسلیحاتی است و نه قهرمان پروری.
یکی از سلاحهایی که معمولا روی بالگردهای دیده میشد و بعد از این ما به کرات در دست افرادی چون آرنولد هم دیدیم همان اسلحه مخوف "مینی گان" بود. اسلحه ای با نواخت 410 تیر در دقیقه. سلاح مرگباری که به علت نواخت بالای آن نمیتوان آنرا همراه افراد کرد. چرا که جعبه تیر آن بیشتر از 2000 تیر را نمیتواند در خود جای بدهد که این 2000 تیر تنها خوراک 5 دقیقه این اسلحه خوفناک است.
در غارتگر برای اولین با نمایش کاملی از این سلاح مرگبار دیده شد و یکی از اهداف تبلیغاتی این فیلم هم همین نشان دادن توانمندی های سلاحهای جدید و انفرادی و تیمی بود.
با این که غارتگر تنها یک فیلم بود, اما تاثیر آن همچنان بر بیننده تا مدتها باقی میماند و آن صحنه یک دقیقه ای همیشه در ذهن من حک شد.
پایان فیلم با مرگ همه گروه و تنها با بازماندن داچ (آرنولد) همراه است و داچ هم به شدت مجروح و در هم شکسته, اما باز هم همان الگوی همیشگی خلق میشود.
قهرمان آمریکائی همچنان پیروز است. حتی اگر با بیگانه ها و هیولاهای ناشناخته جدال کند.
با این حال من فیلمی نظیر غارتگر را به خیلی از ساخته های امروزه ترجیح میدهم و حس میکنم که این نوع فیلمها با بیننده خیلی رو راست تر بود تا ساخته هایی با خط سیر گیج کننده تر و تبلیغاتی تر مانند اره ماهی و یا شوتر ....
امیدوارم که حوصله دوستان را سر نبرده باشم.
ارادتمند ....فرخ
پاسخ با نقل قول
....دست گلت درد نکنه اقا فرخ
نوشته اصلی توسط FFKIA
علاقه مندی ها (Bookmarks)