مصاحبه خواندنی با "جکی چان" سمبل شرق در هالیوود

[Anti Trust]

جكی چان، بازیگر رزمی‌كار و قدیمی سینما در سال‌های اخیر كم‌كارتر شده است. این كم‌كاری با یك تغییر تازه نیز همراه بوده است.
این بازیگر در آخرین كار سینمایی خود با عنوان «بچه‌كاراته»، به سراغ یك درام جدی رفته و از حال و هوای همیشگی خود فاصله گرفته است.
پس از آن او صدای خود را به یكی از شخصیت‌های انیمیشن «پاندای كونگ‌فوكار 2» قرض داد. وی این روزها در جستجوی فیلمنامه تازه‌ای است كه چهره‌ای نو را از خود به نمایش بگذارد. خودش می‌گوید درام تاریخی چینی «1911» ادامه همین مسیر است و در آن تماشاگران یك جكی‌ چان جدید را خواهند دید.
در واقع او می‌خواهد تصورات قبلی را در مورد خود بشكند و نگذارد تماشاگران او را تنها بازیگر نقش‌های رزمی خطاب كنند. آیا چان در این ماموریت جدید خود موفق می‌شود؟ این نكته‌ای است كه این بازیگر آسیایی‌تبار در یكی از جدیدترین گفت‌وگوهای خود به آن اشاره و درباره‌اش به صورت مفصل بحث می‌كند.

جكی چان را همه به عنوان یك بازیگر رزمی‌كار می‌شناسند، اما در «بچه‌كاراته» یك بازی احساسی و عاطفی ارائه دادید. آیا این فیلم و این بازی سرآغاز یك مسیر تازه برای شماست؟
بله، حتما همین طور است! سال‌های اخیر همیشه از خودم می‌پرسیدم «مگر چقدر می‌توانم به بازی در فیلم‌های رزمی ادامه بدهم؟» واقعیت این است كه بازیگران زیادی طی این سال‌ها به سینمای رزمی و پرتحرك آمده‌اند و رفته‌اند و عمر حضور سینمایی‌شان خیلی زیاد نبوده است. در آسیا بجز بازیگری، می‌توانم تهیه‌كننده یا كارگردان باشم و فعالیت‌های مختلفی انجام دهم در حالی كه در هالیوود همیشه با پیشنهادات تكراری و یكسان روبه‌رو شده‌ام. واقعیت این است كه من دیگر یك بازیگر جوان نیستم و نمی‌توانم همیشه در نقش‌های پرتحرك ظاهر شوم. به همین دلیل تصمیم گرفتم بازی در نقش‌های متفاوت را تجربه كنم كه بچه‌كاراته یكی از آنهاست.


این تغییر مسیر تا كجا پیش خواهد رفت؟ برای مثال، به زودی شما را در نقش‌های كاملا جدی و سنگین خواهیم دید؟
خب، خودم می‌خواهم كه این اتفاق بیفتد و تماشاگران مرا در چنین نقش‌هایی هم ببینند. ولی این فقط من نیستم كه در رابطه با فیلم‌های سینمایی تصمیم می‌گیرم. این تهیه‌كنندگان و فیلمسازان هستند كه بازیگران فیلم‌های خود را انتخاب می‌كنند و امیدوارم آنها هنگام انتخاب بازیگران برای درام‌های جدی خود، مرا هم در نظر داشته باشند.

فكر می‌كنید آیا می‌توانید در درام‌های جدی هم به خوبی نقش‌های كمدی و رزمی بازی كنید؟
اگر نتوانم در این زمینه بهترین باشم، حتما یكی از خوب‌ها خواهم بود. همیشه فیلم‌های جدی را دوست داشته‌‌ام و آرزویم بازی در این نوع فیلم‌هاست. به هر حال، وقتی نقشی به بازیگری پیشنهاد می‌شود، او روی آن تحقیق می‌كند و از مشورت‌های كارگردان سود می‌برد. من هم خودم را از این نعمت محروم نمی‌كنم.


این روزها خیلی از بازیگران درام، خواهان بازی در نقش‌های رزمی هستند. شما چرا می‌خواهید تغییر رویه داده و در نقش‌های درام بازی كنید؟
به همان دلیل كه بازیگران درام می‌خواهند تغییر رویه داده و در نقش‌های رزمی و اكشن بازی كنند! آدم‌ها همیشه می‌خواهند آن چیزی را داشته باشند كه ندارند ولی طرف مقابل دارد. فكر می‌كنم این تغییر جهت‌ها را در این رابطه نمی‌توان توضیح داد. برای من كه یك عمر در نقش‌های رزمی ظاهر شده‌ام، بازی در این نوع فیلم‌ها تكراری شده و به صورت عادت درآمده است. حتی تماشاگران فیلم‌هایم هم وقتی یك صحنه پرتحرك شروع می‌شود، می‌دانند در ادامه چه اتفاقی می‌افتد و من چه كارهایی می‌كنم. دلم می‌خواست یك كار متفاوت و تازه انجام دهم. این اواخر، انجام این كار برایم به صورت یك ضرورت درآمده بود.


فكر می‌كنید تماشاگرانی كه شما را به عنوان یك رزمی‌كار دیده و می‌شناسند، چهره جدید و رفتار متفاوت‌تان را قبول كنند؟
تماشاگران سینما همیشه آمادگی آن را دارند كه تغییرات كاری بازیگران را بپذیرند. فكر نمی‌كنم مشكلی با این كار داشته باشند. اگر بتوانم نقش‌های درام خود را به خوبی بازی كنم، مطمئن هستم كه آنها مرا در این كار‌ها هم قبول می‌كنند، اما اگر نتوانم از عهده اجرای این نوع نقش‌ها برآیم و یك بازی بد ارائه دهم، طبیعی است كه تماشاگران نسبت به آن موضع منفی بگیرند.


به بهتر بودن شرایط كاری در آسیا اشاره كردید. در این باره توضیح دهید.
همان طور كه گفتم در آسیا من بجز بازیگری، امكان كار فیلمسازی را هم دارم. ولی در آنجا هم باید یك تهیه‌كننده روی فیلمی كه می‌سازم و بازی می‌كنم سرمایه‌گذاری كند. در غیر این صورت، فیلمی ساخته نخواهد شد، اما تهیه‌كنندگان آسیایی هم در این رابطه با احتیاط عمل می‌كنند. آنها هم نگران هستند كه مبادا فیلمی درام با حضور من در یك نقش جدی، مورد پسند تماشاگران قرار نگیرد.

گفتید كه دیگر آنقدر جوان نیستید كه در نقش‌های پرتحرك بازی كنید. ولی فكر نمی‌كنید برای تغییر لحن و مسیر، كمی دیر اقدام می‌كنید؟
خیر. برای انجام كارهای تازه هیچ‌وقت دیر نیست. از سوی دیگر،‌ خودم تا همین چند سال قبل اصلا نیاز به آن را احساس نمی‌كردم. زمانی كه شما متوجه حسی تازه در درون خودتان شدید و به این باور رسیدید كه اكنون وقت تغییر مسیر است، آن وقت باید آن كار را انجام دهید، زیرا وقت آن رسیده است.

به دلیل همین تحول درونی بوده كه در سال‌های اخیر در فیلم‌های كمتری ظاهر و به قول معروف كم‌كار شده‌اید؟
تا حدودی بله. وقتی ذهن شما درگیر موضوعی می‌شود، نمی‌توانید روی كارتان تمركز كنید و وقفه‌هایی بین فعالیت‌هایتان می‌افتد. برای من هم همین اتفاق افتاد. ولی یك عامل مهم دیگر، كمبود فیلمنامه خوب است. در این چند سال تعداد بسیار زیادی فیلمنامه خواندم كه اكثریت قریب به اتفاق آنها تكراری و شبیه به هم بودند، انگار كه كسی از روی یكی از آنها، صد نسخه تكثیر كرده و با نام‌های مختلف به دست آدم داده است. بجز نام‌ها و شهر محل رخدادها، تمام چیزهای دیگر این فیلمنامه‌ها شبیه هم بودند!

پس این روزها فیلمنامه‌هایی را انتخاب می‌كنید كه متفاوت هستند؟
بله. تلاش اصلی هم در این جهت است. چند سال قبل به بازاریاب خودم گفتم به دنبال نقش‌های متفاوت و تازه هستم؛ فرقی نمی‌كند كه در یك فیلم كمدی یا رزمی یا جدی بازی كنم. حقیقت امر را بخواهید، دیگر از بازی در فیلم‌هایی مثل «ساعت شلوغی»، «ظهر شانگهای»، فیلم‌های مدل هنگ‌كنگی و قصه‌های پلیسی خسته شده‌ام. با این كه فیلم‌های پرزد و خورد را دوست دارم، ولی در این نوع سینما در جستجوی یك حرف تازه هستم. به شهرهای مختلف سفر و با فیلمسازان مختلف دیدار می‌كنم. با آنها درباره كارهای تازه‌شان حرف می‌زنم و منتظر هستم كه یك قصه و سوژه نو ارائه كنند. همیشه آدمی امیدوار بوده‌ام و هیچ وقت امیدم را از دست نداده‌ام. آیا می‌‌توانم روزی در یك درام ناب مثل «كریمر علیه كریمر» بازی كنم؟ امیدم هنوز از دست نرفته است.

یعنی دیگر خبری از قسمت‌های جدید فیلم‌هایی مثل ساعت شلوغی و ظهر شانگهای نخواهد بود؟
نمی‌توانم با قاطعیت در این‌باره صحبت كنم. تولید یا عدم تولید این فیلم‌‌ها در وهله اول بستگی به خواست تهیه‌كنندگان و خالقان آنها دارد. اما اگر قرار باشد قسمت‌های جدیدی از آنها ساخته شود، من هم شروطی برای حضور در آنها دارم. اولین و مهم‌ترین شرط این است كه قصه و شخصیت اصلی آنها چیزهای تازه‌ای باشند و به تكرار قسمت‌های گذشته نپردازند. ضمنا این احتمال را هم فراموش نكنید كه این فیلم‌‌ها می‌توانند با حضور بازیگران تازه و جوان‌تری تهیه و تولید شوند.

تفاوت فیلمسازی در شرق و غرب را چگونه می‌بینید؟
این تفاوت‌ها در نگاه اول و در بدو كار شما را شگفت‌زده می‌كند. در شرق، من فیلم‌های جكی چانی خودم را بازی كرده‌ام و فیلمسازی در آنجا یك كار خانوادگی است. در آنجا حتی بعضی وقت‌ها خودم دوربین به دست می‌گیرم و صحنه را فیلمبرداری می‌كنم، اما در غرب همه چیز از قبل تعیین شده است و تنها باید در یك چارچوب مشخص كار كنید. سبك كار شرقی را بیشتر می‌پسندم و از قید و بندهای كاری در غرب راضی نیستم.


كار جدید چه دارید؟
یك درام تاریخی به نام «1911» كه در چین تهیه شده و هم‌اكنون آماده نمایش است. قرار شده این فیلم تا چند ماه دیگر روی پرده سینماهای آسیا برود. بجز بازی، كارگردانی آن را نیز انجام داده‌ام. البته كارگردانی فیلم را به صورت مشترك با یكی از دوستان و همكاران قدیمی‌ام انجام داده‌‌ام. خط اصلی قصه فیلم درباره تاسیس جمهوری چین است كه به شرح یك‌سری جنگ‌ها و درگیری‌های قومی و نژادی می‌پردازد و گوشه ‌چشمی هم به دنیای سیاست دارد.


امیر
منبع:جام جم آنلاین

[تبلیغات سینماسنتر]

دوربین مداربسته , نظارت تصویری , حفاظت پیرامونی , اعلام و اطفاء حریق , شبکه و زیرساخت ,  دیتاسنتر , یو پی اس , برق بدون وقفه , هوشمند سازی ساختمان , دوربین مدار بسته